ഉപന്യാസ സാഹിത്യത്തിലെ നവധാരകൾ: സമകാലീന മലയാള ഉപന്യാസങ്ങളുടെ ശൈലിയും വിഷയസ്വീകരണവും | essays

മലയാള സാഹിത്യത്തിൽ, കവിതയ്ക്കും നോവലിനും ലഭിക്കുന്നത്ര ശ്രദ്ധ ലഭിക്കാതെ പോയ ഒരു ശാഖയാണ് ഉപന്യാസം. എന്നിരുന്നാലും, സമകാലീന സാമൂഹിക-സാംസ്കാരിക മണ്ഡലങ്ങളിലെ ചലനങ്ങളെ ഏറ്റവും വേഗത്തിലും സൂക്ഷ്മമായും രേഖപ്പെടുത്തുന്നതിൽ ഉപന്യാസ സാഹിത്യം വഹിക്കുന്ന പങ്ക് നിസ്തുലമാണ്. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യ പകുതിയിൽ എ.ആർ. രാജരാജവർമ്മ, സി.വി. രാമൻപിള്ള, കെ. ദാമോദരൻ തുടങ്ങിയവരുടെ കൈകളിൽ ഔപചാരികതയുടെയും വിജ്ഞാനത്തിന്റെയും ഭാരം പേറിയ ഈ സാഹിത്യരൂപം, ഇന്ന് വിഷയസ്വീകരണത്തിലും ശൈലിയിലും വിപ്ലവകരമായ മാറ്റങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോവുകയാണ്. സമകാലീന മലയാള ഉപന്യാസങ്ങളെ നയിക്കുന്ന നവധാരകളെ ശൈലിയുടെയും വിഷയസ്വീകരണത്തിന്റെയും അടിസ്ഥാനത്തിൽ വിലയിരുത്തുക എന്നതാണ് ഈ പഠനത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം. (essays)

വിഷയസ്വീകരണത്തിലെ വികാസം: ജീവിതത്തിന്റെ സകല മേഖലകളിലേക്കും

ഉപന്യാസ സാഹിത്യത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രകടമായ മാറ്റം, അത് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന വിഷയങ്ങളുടെ അതിർവരമ്പുകൾ മാഞ്ഞുപോയി എന്നതാണ്. ക്ലാസിക്കൽ സാഹിത്യം, തത്ത്വചിന്ത, ചരിത്രം, കല എന്നീ വിഷയങ്ങളിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങിനിന്നിരുന്ന ഒരു കാലഘട്ടമുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇന്ന്, ഉപന്യാസം മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ എല്ലാ മണ്ഡലങ്ങളെയും ആവാഹിച്ചെടുക്കുന്നു.

1. സൈബർ സംസ്കാരവും നവമാധ്യമങ്ങളും: സോഷ്യൽ മീഡിയയുടെ അതിവേഗ വളർച്ച, ഡിജിറ്റൽ ജീവിതം, വ്യക്തിയുടെ സ്വകാര്യത, ഡാറ്റാ രാഷ്ട്രീയം തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങൾ സമകാലീന ഉപന്യാസകരുടെ ഇഷ്ടമേഖലകളായി മാറി. കമ്പ്യൂട്ടർ സാങ്കേതികവിദ്യ എങ്ങനെയാണ് മനുഷ്യന്റെ ചിന്തയെയും സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങളെയും മാറ്റിമറിക്കുന്നത് എന്ന് വി.സി. ശ്രീജൻ, സണ്ണി എം. കപിക്കാട് തുടങ്ങിയവർ തങ്ങളുടെ ഉപന്യാസങ്ങളിലൂടെ അപഗ്രഥിക്കുന്നു.
2. പാരിസ്ഥിതികവും ലൈംഗികവുമായ രാഷ്ട്രീയം: ആഗോളവൽക്കരണത്തിന്റെയും മുതലാളിത്തത്തിന്റെയും ഇരകളായി മാറുന്ന പരിസ്ഥിതി, കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനം എന്നിവ വിഷയമാക്കിയുള്ള ലേഖനങ്ങൾ ഇന്ന് ധാരാളമായി കാണാം. അതുപോലെ, ലിംഗഭേദപരമായ വിഷയങ്ങൾ, ക്വിയർ തിയറി, സ്ത്രീപക്ഷവാദം എന്നിവ സമൂഹത്തിൽ പുതിയ സംവാദങ്ങൾക്ക് വഴിതുറന്നു. കെ.ആർ. മീര, ഇന്ദു മേനോൻ തുടങ്ങിയ എഴുത്തുകാർ ഈ രംഗത്ത് ശ്രദ്ധേയമായ സംഭാവനകൾ നൽകി.
3. അന്തർവൈജ്ഞാനിക സമീപനം: സമകാലീന ഉപന്യാസങ്ങൾ ഒരു പ്രത്യേക വിഷയത്തിൽ ഒതുങ്ങിനിൽക്കുന്നില്ല. സാഹിത്യ വിമർശനത്തിനായി ചരിത്രപഠനവും, സാമൂഹിക വിമർശനത്തിനായി മനഃശാസ്ത്ര വിശകലനവും, ശാസ്ത്രീയ അറിവുകൾക്കായി തത്ത്വചിന്താപരമായ കാഴ്ചപ്പാടുകളും സംയോജിപ്പിക്കുന്ന ഒരു രീതി ഇന്ന് പ്രബലമാണ്. ഫിക്ഷനെയും നോൺ-ഫിക്ഷനെയും തമ്മിൽ വേർതിരിക്കാനാവാത്തവിധം ഈ അന്തർവൈജ്ഞാനികത ഉപന്യാസങ്ങളുടെ ഉള്ളടക്കത്തെ സമ്പന്നമാക്കുന്നു.

ശൈലീപരമായ നവീകരണം: ആത്മഭാഷണവും ലളിതവൽക്കരണവും

വിഷയസ്വീകരണത്തിലെ വൈവിധ്യം പോലെ തന്നെ ഉപന്യാസത്തിന്റെ ആഖ്യാനശൈലിയും വലിയ പരിണാമത്തിന് വിധേയമായി. പഴയ തലമുറയുടെ പാണ്ഡിത്യപരമായ ഭാഷയിൽ നിന്ന് വിട്ട്, കൂടുതൽ ലളിതവും വായനക്കാരനുമായി നേരിട്ട് സംവദിക്കുന്നതുമായ ഒരു ശൈലി ഇന്ന് സ്വീകരിക്കപ്പെടുന്നു.

1. ആത്മനിഷ്ഠതയുടെയും ആത്മഭാഷണത്തിന്റെയും ആവിർഭാവം: മുൻപ് ഉപന്യാസം ഒരു വിഷയത്തെ വസ്തുനിഷ്ഠമായി സമീപിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ, ഇന്ന് എഴുത്തുകാരന്റെ ‘ഞാൻ’ (I) കേന്ദ്രസ്ഥാനം നേടുന്നു. എഴുത്തുകാരന്റെ വ്യക്തിപരമായ അനുഭവങ്ങളും നിരീക്ഷണങ്ങളും ചിന്തകളും ഉപന്യാസത്തിന്റെ കാതലായി മാറുന്നു. എസ്. ജോസഫ്, പി.എഫ്. മാത്യൂസ് തുടങ്ങിയവരുടെ രചനകളിൽ ഈ ആത്മഭാഷണ ശൈലി കൃത്യമായി കാണാം. ഇത് ഉപന്യാസത്തെ ഒരുതരം ആത്മകഥാംശമുള്ള ലേഖനത്തിലേക്ക് പരിവർത്തനം ചെയ്യുന്നു.
2. സംഭാഷണത്തിന്റെ ഈണം: പുസ്തകങ്ങളുടെയും സംസ്കൃത പദങ്ങളുടെയും ഭാരം കുറഞ്ഞ, സംസാരഭാഷയുടെ താളമുള്ള ശൈലിയാണ് പുതിയ ഉപന്യാസകർ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്. ഗൗരവമേറിയ വിഷയങ്ങൾ പോലും സാധാരണക്കാരന് മനസ്സിലാകുന്ന ലളിതമായ ഭാഷയിൽ അവതരിപ്പിക്കാൻ അവർ ശ്രമിക്കുന്നു. ഹാസ്യവും (Humour), പരിഹാസവും (Irony), വിരുദ്ധോക്തിയും (Paradox) ശൈലിയുടെ ഭാഗമാകുന്നു.
3. ഖണ്ഡനവും (Fragmentation) അസത്യതാളവും: പരമ്പരാഗതമായി നിലനിന്നിരുന്ന ഒരു മുഖവുര, മധ്യഭാഗം, ഉപസംഹാരം എന്നീ ഘടനാപരമായ ചിട്ടകൾ പലപ്പോഴും പുതിയ ഉപന്യാസങ്ങളിൽ ലംഘിക്കപ്പെടുന്നു. ചിന്തകൾ ഖണ്ഡംഖണ്ഡമായി അവതരിപ്പിക്കുകയും, വായനക്കാരന് സ്വന്തം നിലയിൽ അവയെ കോർത്തിണക്കാൻ അവസരം നൽകുകയും ചെയ്യുന്ന നോൺ-ലീനിയർ ഘടന (Non-linear structure) സ്വീകരിക്കപ്പെടുന്നു. വായനയുടെ ഗൗരവം നിലനിർത്തിക്കൊണ്ടുതന്നെ, വേഗമേറിയതും ആകർഷകവുമായ താളം നിലനിർത്താൻ ഈ ശൈലി സഹായിക്കുന്നു.
4. വിമർശനപരമായ എഴുത്ത്: ഉപന്യാസങ്ങൾ ഇന്ന് കേവലം വിവരങ്ങൾ നൽകുന്നതിൽ ഒതുങ്ങുന്നില്ല. സമകാലീന സംഭവങ്ങളെയും രാഷ്ട്രീയ സാഹചര്യങ്ങളെയും സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥിതിയെയും മൂർച്ചയേറിയ വിമർശനത്തിന് വിധേയമാക്കുന്ന ഒരു കർമ്മോപകരണമായി അത് മാറുന്നു. ഭരണകൂടത്തിന്റെ നയങ്ങൾ, നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥയുടെ പിഴവുകൾ, അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ തുടങ്ങിയവയെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ ഉപന്യാസ സാഹിത്യം ഒരു സാമൂഹിക ഇടപെടലായി പരിണമിക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, എം.എൻ. വിജയനെപ്പോലുള്ള ചിന്തകർ സ്ഥാപിച്ച വിമർശനത്തിന്റെ പാരമ്പര്യം പുതിയ തലമുറയും ഏറ്റെടുക്കുന്നു.

സമകാലീന മലയാള ഉപന്യാസങ്ങൾ ഒരു പുനർജന്മത്തിലൂടെയാണ് കടന്നുപോകുന്നത്. ഈ നവധാരകൾ, മലയാള ഉപന്യാസ സാഹിത്യത്തെ വായനക്കാരന്റെ ചിന്താ മണ്ഡലത്തോട് കൂടുതൽ അടുപ്പിച്ചു നിർത്തുന്നു. വിഷയസ്വീകരണത്തിൽ അത് ലോകോത്തരമായ വൈജ്ഞാനിക വിഷയങ്ങളെയും പ്രാദേശികമായ ജീവിത യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളെയും സമന്വയിപ്പിക്കുന്നു. ശൈലിയിൽ, ആത്മനിഷ്ഠതയും സംഭാഷണത്തിന്റെ ഈണവും ലളിതവൽക്കരണവും അതിന് പുതിയ ഊർജ്ജം നൽകുന്നു.

ഔപചാരികതയുടെ ചങ്ങലക്കെട്ടുകൾ പൊട്ടിച്ച്, ജീവിതത്തിന്റെ സങ്കീർണ്ണതകളെ ആവിഷ്കരിക്കാനുള്ള ഒരു തുറന്ന ഇടമായി ഉപന്യാസം മാറിയിരിക്കുന്നു. ഇത് മലയാള സാഹിത്യത്തിന് ഒരു പുതിയ മാനം നൽകുന്നു, ഒപ്പം വായനക്കാരന് സമകാലീന ലോകത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആഴമേറിയതും വിമർശനാത്മകവുമായ കാഴ്ചപ്പാടുകൾ നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു. ഉപന്യാസങ്ങൾ എന്നത് കേവലം എഴുത്തുകൾ എന്നതിലുപരി, വർത്തമാനകാല സമൂഹത്തിന്റെ വൈജ്ഞാനികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ പ്രതികരണങ്ങളായി നിലകൊള്ളുന്നു. ഈ മാറ്റങ്ങൾ മലയാള സാഹിത്യത്തെ കൂടുതൽ ചലനാത്മകവും പ്രസക്തവുമാക്കുമെന്ന് നിസ്സംശയം പറയാം.